2012:

2014:

“Mogę wziąć każ­dą pustą prze­strzeń i nazwać ją nagą sce­ną. Czło­wiek idzie przez tę prze­strzeń, pod­czas gdy ktoś inny na nie­go patrzy; to wszyst­ko, co potrze­ba do akcji w teatrze.”
Peter Bro­ok, The Emp­ty Spa­ce, NY 1968

Stwier­dze­niu Bro­oka trud­no zaprzeczyć.
Po pro­stu: jest widz – jest teatr.
Teatr jest sztu­ką tak wol­ną i nie­za­leż­ną, jak tyl­ko na to pozwo­li ludz­ka dusza.
Teatr ma wol­ną wolę…
Czy ist­niał­by bez ludzi, któ­rzy są tyl­ko jego „ziem­skim ciałem”?
Bez budyn­ku, sce­ny, ław, kostiumów?
Na pewno…

Są jed­nak zja­wi­ska, któ­re nie zacho­dzą samo­ist­nie.
Potrze­bu­ją kata­li­za­to­rów.
Ener­ge­tycz­nych dział.
Mio­ta­czy optymizmu.
Taką „arma­tą” (prze­pra­szam pani pro­fe­sor… ) jest Hali­na Machul­ska!
Bez niej nie powsta­ło­by Ogni­sko Teatral­ne Hali­ny i Jana Machulskich.
TO ogni­sko mło­dzie­żo­we, TO „dzia­ło kul­tu­ral­ne” o nie­skoń­czo­nym kalibrze.
Kali­ber ten liczo­ny jest, od kil­ku­dzie­się­ciu lat, w tysią­cach Absol­wen­tów ogniska.

Hali­na mówi o nas „moje dzie­ci” — to praw­da. Jeste­śmy dzieć­mi Haliny.
Gdzieś w pod­świa­do­mo­ści mamy TO zakodowane.
TO wycho­wa­nie przez kul­tu­rę, przez teatr.
TO poten­cjał, od któ­re­go nie ma ucieczki.
Teatr fort(e) jest tego dowodem.

Ogni­sko przez lata mia­ło swo­ją sie­dzi­bę w Teatrze Ochoty.
Dziś mie­ści się w loka­lach PANu przy ul. Bartyckiej.
Idea teatru fort(e) to „dach” dla meto­dy wycho­waw­czej Haliny.
Miej­sce to będzie cen­trum kształ­ce­nia dzie­ci poprzez teatr.
To tu będą wysta­wiać swo­je spektakle.
Tu nie będzie żad­nych ograniczeń.
Dom dla wyobraźni.